ماه با روشنی اش مرا صدا کرد

    ابر با گریه اش نوایی از دل سر داد

   آسمان با صدایی مهیب مرا صدا کرد

    اما من همچنان غرق در خواب مستی بودم

   تو ، تک ستاره ام در آسمان، نفس کشیدی

   و من چشمانم باز شد و  مستی ام  مست تر شد

   خواب مرا دزدیدی در آن لحظه که خواب چشمانت را دیدم

تو

---

   در، قلبت با تو از عشق نوشتم،از محبت،از صداقت،از ایمان.....

   اکنون در دلم می نویسم از غربت،از تنهایی،از غم دل،

   از شب هجران،از فغان دل عاشق،

   از شمعی فروزان که چشم به راه ،کور سو شد،

   از پاییز و بهاری که بی هیچ تفاوتی می گذرند........

   می نویسم از تو ،از شکوفه ی خندانم،از سپیده ی شب هجرانم،

   از طوطی شکر خوانم،از غزال غزلخوانم،از پری مهربانم،

   از تشویش دلم که رفتن توست........

   می نویسم:

   که آرام قلبم تویی،مونس چشمانم تویی،روزم تویی،شبم تویی

   و بهارعمرم تویی

---

   وقتی می گویی فراموشت کنم

    فراموش می کنم که فراموشت کنم

    وقتی می گویی به خاطر بسپارم که فراموشت کنم

    از یاد می برم که فراموشت کنم

     وقتی می گویی باید فراموشت کنم

     هرگز فراموشت نمی کنم

      هنگام زندگی

                        آرزوی مرگ داریم

                                                 و

     هنگام مرگ آرزوی زندگی

    اینکه  چه می خواهیم ،خود نم دانیم.....

  بخار لطیفی که از قلبم بر می خیزد

   با دیدن چشمانت لبخندی شد،با آرامشی که به من داد محبت شد

  و اکنون با نبودنش اشک نامیده  شد.....

    آری اشک، تنها قطره است که از دریا و شبنم گلها پاک و گرانبها تر است